Ik heb in de diepte van het dal,
met mijn ego gedanst.
Toch zag ik daar een glimp van mijn ziel,
die glanst.
Deze mystieke glans gaf mij een keuze.
Blijven hangen in het dal met mijn ego,
of meevaren met het licht naar die glans.
Het meest glorieuze.
Naar het warme licht toe werd ik gedragen.
Heel even twijfelde ik.
Ik werd door het dal en ego belaagd met vragen.
Toch hield ik vol en had ik moed.
Ik besloot te stoppen met denken.
Toen was er ruimte in overvloed,
om mee te gaan op de golven.
En surfen naar die warme gloed.
Nooit meer was het dal zo diep.
Vol overgave,
heb ik geluisterd naar mijn ziel die mij riep.
Wetende dat ik dit licht altijd in mij draag,
zorgt ervoor dat ik mij minder vanuit mijn ego afvraag.
Liefs Miranda
Reactie plaatsen
Reacties